.png)
Όταν ο γιος μου και η σύζυγός μου άκουσαν ποιο θέμα ήθελα να βάλω στο εικονικό χαρτί, διεκδίκησαν επίσης τον λόγο, οπότε δεν δίστασα και με την άποψή μου θα δώσουμε πρώτη προτεραιότητα στην κυρία:):
Μπορώ να σχολιάσω μόνο ως συμμετέχουσα στην ξενάγηση. Λέω ότι δεν είμαι ποδηλάτης, είμαι εκεί εδώ και ένα χρόνο ως μεταφορέας πάνες, χαρτοπετσέτες, κουτί πρώτων βοηθειών....
Τα αγκάθια, τα τσιμπούρια, τα σπασμένα γόνατα, θέλω να τα αντιμετωπίσω τώρα και όχι στο σπίτι απόψε. Βλέπω λοιπόν τη διαφορά από τη σκοπιά ενός ανθρώπου που χαίρεται να οδηγεί, ότι το ποδήλατο δεν έχει τις ιδέες (και το νευρικό σύστημα) που είχαν κάποτε τα άλογα, και ότι επομένως συμφωνούμε στην κατεύθυνση και την ταχύτητα της κίνησης, εκτός αν μεσολαβήσει κάποια ανώτερη δύναμη ή ένα χαζό ατύχημα. Από τη σκοπιά ενός ανθρώπου που βγαίνει έξω όχι για να μαζέψει κεραμικά ή οτιδήποτε άλλο, για να βελτιώσει το προφίλ του στελέχους του, αλλά για να διασκεδάσει... Απολαμβάνω την άσφαλτο, το γεγονός ότι υπάρχουν δέντρα, ρυάκια, πελαργοί - άσπροι, μαύροι, δεν έχει σημασία, απλά ας υπάρχει ζωή. Ειλικρινά, στην πεδιάδα, που και που περνάει ένα αυτοκίνητο, χωράφια, σκόνη, αλλεργική ρινίτιδα, μάλλον θα με χτυπούσε στην πεδιάδα, χρειάζεσαι λίγο αυτούς τους λόφους... Αν θέλω να χαμογελάσω, μπορώ να το κάνω εκεί και εκεί, αλλά προτιμώ τους λόφους. Αλλά μου είναι ξεκάθαρο ότι αν θέλω πραγματικά να ελέγξω τη μοτοσικλέτα, να έχω κάποια τεχνική, τότε πρέπει να οδηγώ στο δάσος και να μην ψάχνω για ομαλούς δρόμους. Δεν μπορώ πια να στύβω το λαιμό μου εκεί, να θαυμάζω την πανίδα, τη χλωρίδα, κρατιέμαι σαν τσιμπούρι και αναρωτιέμαι από πότε είναι φυσιολογικό να πονάνε τα χέρια από το ποδήλατο.
Στο τέλος της ημέρας, η διαφορά φαίνεται καλύτερα στο μπάνιο ούτως ή άλλως. Όταν γυρνάει κανείς σπίτι μούσκεμα, στοιχείο, με κάποιο τρόπο μπαίνει στο πλυντήριο και πλένεται με εκείνο το εξαιρετικά βιοευαίσθητο τζελ πλύσης για μωρά. Υπέροχα... Όταν όμως ένα τέτοιο βρώμικο γουρούνι γυρίζει σπίτι από το δάσος (μην το πάρει κανείς προσωπικά, έτσι έμοιαζα και εγώ την τελευταία φορά, όχι ως μητέρα δύο παιδιών, αλλά πραγματικά ως γουρούνι από λακκούβα) πρέπει να το μουλιάσουμε ωραία, να το καθαρίσουμε, μετά να το σιφονίσουμε, το σαπούνι με τα ελάφια θα έχει τα 15 λεπτά δόξας του και μόνο μετά ακολουθεί το πλυντήριο. Και ακόμα και τότε, κάποιος αφοσιωμένος άνθρωπος θα τελειώσει μετά το καθάρισμα της σφραγίδας στην πόρτα, που βρήκε και η άλλη λάσπη.
Πίσω όμως στην άποψή μου για την οδήγηση. Με όλο το σεβασμό στη φυσική και τη βαρύτητα, δεν έχω καμία διάθεση να κυλιστώ στο έδαφος, να κάτσω στα επείγοντα, να μου βουλώσουν τη μύτη και να ελπίζω να φορέσουν τις κουρτίνες για έναν ακόμη μήνα ώστε να μην το δει κανείς. Και έτσι σέρνω ατιμωτικά και πρόθυμα το πανέμορφο ποδήλατό μου με τις πλήρεις αναρτήσεις στην άσφαλτο. Στην άσφαλτο, δεν υπάρχει ουσιαστικά τίποτα να με ρίξει κάτω καθώς αιματηρά κρατιέμαι δεξιά για να μην με χτυπήσουν οι νταήδες που τρέχουν απέναντι, όταν καταφέρνω να παρακάμψω τα νεόκοπα φίδια στις άκρες των δρόμων, και όταν ένα ζαρκάδι, που έτσι κι αλλιώς είναι ήδη σε έλλειψη, και ακόμα και αυτό που συναντώ έχει ήδη μια συνάντηση και απλά περιμένει θλιμμένο στην άκρη του δρόμου να βρει το τέλος του.
Το έδαφος, βέβαια, είναι υπέροχο όταν κάποιος που ξέρει πού είναι ο βορράς, ή έστω ο νότος, και η πολυκατοικία μας... περπατάει μπροστά μου. Αλλά αν ξέρω τον δρόμο μου και ξέρω ότι δεν πρόκειται πραγματικά να χαθώ, είναι πραγματικά πιο διασκεδαστικό, όμως... Θα συναντήσω έναν τύπο με μεγάλο εγωισμό και φαρδιά αυτιά στο τσιμέντο στο στενότερο σημείο... υπάρχουν σίγουρα μεγάλοι βράχοι κάτω από τα φύλλα, ακόμα κι αν στην περιοχή μοιάζει με καταιγίδα στην έρημο, και αν επικεντρωθώ στις λακκούβες, είμαι σίγουρος ότι θα με πατήσει ένα δυσανάλογα χαμηλό κλαδί δέντρου, που μας έχουν μάθει ότι η κόμη του ξεκινάει ίσως 15 μέτρα πάνω από το έδαφος:).
Ετσι και αλλιώς η άποψη της γυναίκας μου, και αφού ο μικρότερος 2,5 ετών γιος Φίλιππος υπερισχύει του μεγαλύτερου 11χρονου Μάξο, και ο μεγαλύτερος, δηλαδή εγώ και από τους δύο γιους, θα κρατήσω τη σειρά Φίλιππος, εγώ και Μάξο:-)Αλλά ο Filip λέει ότι θα περάσει τα πάντα με μια αναπηδήστρα, είναι ένα μικρό ενυδρείο και δεν σκοπεύει να συνεχίσει το θέμα:-).
Η δική μου άποψη είναι ότι είμαι εξαιρετικά τυχερός που έπεσα στη μαγεία αυτών των δύο διαφορετικών αθλημάτων, τα οποία ενώνει μόνο το γεγονός ότι το εργαλείο που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ενδορφινών είναι ένα δίτροχο όργανο.
Το MTB, ως άθλημα που βρίσκεται πιο κοντά στην καρδιά μου, είναι πηγή διασκέδασης, χαλάρωσης, η χαρά του να βρίσκεσαι στην καρδιά της φύσης, να σκέφτεσαι πώς να υπερπηδήσεις τα εμπόδια, να χαμογελάς αυθόρμητα στις κατηφόρες και η διαλειμματική προπόνηση με τη συνεχή εναλλαγή της έντασης σε ανηφόρες και κατηφόρες.
Μερικές φορές έχω σχεδιάσει μια διαδρομή στο μυαλό μου εκ των προτέρων, άλλες φορές μόνο ένα σκελετό της, και μερικές φορές τίποτα. Και συχνά η προσχεδιασμένη διαδρομή είναι επίσης κάτι εντελώς διαφορετικό από το freeride που έβαλα την προηγούμενη μέρα. Υπάρχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες στο MTB απ' ό,τι στην άσφαλτο, καθώς περιορίζομαι μόνο από τη φυσική μου κατάσταση, την βατότητα της μοτοσυκλέτας aka tank και το ένστικτο αυτοσυντήρησης στις κατηφόρες. Το MTB είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να βελτιώσεις την τεχνική σου, ειδικά όταν ανεβαίνεις τοίχους γεμάτους πέτρες και ρίζες. Μερικές φορές αυτά τα πλάσματα θα προκαλέσουν μια ψευτο-πτώση στην ανάβαση.
Ο δρόμος είναι βαρετός από την πλευρά μου, ειδικά το επίπεδο, οπότε ακόμα και στην άσφαλτο αναζητώ το δάσος και τους λόφους, ενώ είμαι τυχερός που μένουμε κοντά σε δασικό πάρκο, στο οποίο μπορείς εύκολα να "χαθείς" για 3 ώρες χωρίς να χρειαστεί να περάσεις το ίδιο πράγμα πολλές φορές. Το δασικό πάρκο σημαίνει συχνά και διαβρωμένη άσφαλτο, γι' αυτό και έχω προσαρμόσει την επιλογή του μηχανήματος που επιλέγω, το οποίο είναι ένα κασέρ, αλλά με ελαστικά 32 χιλιοστών και δισκόφρενα. Θα μετριάσω λίγο τα ασφάλτινα χακίματα, γιατί όταν τραβάω ανηφόρες με πλήρη ισχύ, τότε είναι που απολαμβάνω το ομαλό ποδοπάτημα και τα γρηγορότερα χιλιόμετρα. Έτσι, με το cess truck, θα πάω πιο μακριά στον ίδιο χρόνο και αντί να σκέφτομαι τη διαδρομή, σκέφτομαι τη ζωή και να διαλέξω ένα θέμα για το επόμενο blog ή αν χρειάζομαι κατά τύχη ένα καινούργιο πουκάμισο. :)Το ότι είναι διαφορετικά αθλήματα αποδεικνύεται από τον διαφορετικό εξοπλισμό, διαφορετικά κορμιά, διαφορετικά κουρέλια, κουβαλάω σακίδιο στο MTB σε αντίθεση με το δρόμο. Διαφορετική ταχύτητα, διαφορετική γεωμετρία, ενδυνάμωση διαφορετικών μυών, διαφορετική θέση καθίσματος και λογικά κυρίως διαφορετική επιφάνεια πάνω στην οποία κυλούν οι δύο τροχοί.
Σίγουρα θα συνιστούσα στους τουρίστες να δοκιμάσουν το off-road και το blacktop από την άλλη. Διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές ταχύτητες, διαφορετικές εμπειρίες.
Τέλος, μια σύντομη εικόνα από τον γέροντα Maxac.
Όταν ήμουν μικρός, μου άρεσε να τρελαίνομαι με την bajka. Άλματα, κατηφόρες, ρυάκια, λάσπη, αυτό είναι το φόρτε μου. Και αυτό θα μου δώσει τον πυρσό μου στο δάσος και στις δοκιμές. Μερικές φορές πονάει, όπως ένα κομμένο πόδι στην τελευταία μου προπόνηση, αλλά περνάει, σε αντίθεση με την ανάγκη μου να πηδήξω. Δεν με πειράζει ούτε η περιστασιακή άσφαλτος στην πίστα με τα σκουπίδια, αλλά προτιμώ το δάσος, που είναι η παιδική μου χαρά!
Όπως βλέπετε λοιπόν, με μας να κυριαρχούν οι λόφοι και το έδαφος, με κάποιο τρόπο βρήκαμε το δρόμο μας εκεί. Έτσι, η γυναίκα μου προτιμά την άσφαλτο στο δάσος για λόγους ασφαλείας, αλλά εξακολουθεί να προτιμά τη φύση και κατά προτίμηση την ελευθερία κινήσεων παρά ένα γεμάτο νταμάρι ή μια βαρετή πεδιάδα.
