.png)
Κατά τη διαδρομή προς την Κωνσταντινούπολη, έκανα διάφορα διαλείμματα για να γεμίσω τις μπαταρίες μου και να ξεκουραστώ λίγο από το να κάθομαι στο ποδήλατο. Ένα από αυτά ήταν η ανάβαση στη Χόβερλα (2.061 μ.), το ψηλότερο βουνό της Ουκρανίας.
Άφησα το ποδήλατό μου στο ξενοδοχείο και έκανα πεζοπορία 24 χιλιομέτρων (από εκεί και πίσω). Μετά από μέρες στη σέλα, δεν με πείραξε καθόλου η αλλαγή. Φόρεσα τα κυκλικά ρούχα - ένα μπλουζάκι και ένα αδιάβροχο μπουφάν - και ξεκίνησα το δρόμο. Τόσο το μπλουζάκι όσο και το μπουφάν ήταν ελαφριά και πρακτικά. Τίποτα δεν με έσερνε πουθενά και, το σημαντικότερο, δεν ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα παρά τον γρήγορο ρυθμό. Ο εξοπλισμός με εξυπηρέτησε καλά. Εξάλλου, η κίνηση είναι κίνηση.
Υπήρχε μια ράμπα με έναν στρατιώτη ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο, και αν ήθελες να περάσεις στο εθνικό πάρκο, έπρεπε να πας σε ένα περίπτερο, να σταθείς στην ουρά, και η θεία σου θα σε έγραφε, με τον ωραίο παλιομοδίτικο τρόπο, στο βιβλίο επισκεπτών και θα σε απάλλασσε από 25 γρίβνα. Από τη ράμπα περπάτησα 8 χιλιόμετρα σε ένα ελαφρώς ανηφορικό πετρώδες μονοπάτι δίπλα σε ένα ρυάκι. Καθώς άφηναν να μπαίνουν και αυτοκίνητα, τα οποία δεν τους πείραζε που ο δρόμος είχε χάσει προ πολλού την άσφαλτότητά του, η κίνηση εδώ ήταν χειρότερη από ό,τι σε έναν κανονικό δρόμο.
Έβαλα γρήγορο ρυθμό για να τελειώσω όσο το δυνατόν γρηγορότερα με αυτό το βαρετό κομμάτι. Με συνόδευσαν ακόμη και δύο σκυλιά της περιοχής και περπάτησαν μαζί μου για ένα μέρος του χιλιομέτρου. Με μια μπύρα στο χέρι και δύο σκυλιά, πρέπει να έμοιαζα με ντόπιο, γιατί οι Ουκρανοί μου έκαναν ερωτήσεις στη διαδρομή. το πρωί ήταν ακόμα φρέσκο και εκτιμούσα τα ρούχα μου.
Μετά από μιάμιση ώρα έφτασα στη βάση Ζαρόσλιακ. Ένα πάρκινγκ για όσους είχαν διασχίσει αυτά τα 8 χιλιόμετρα με τοπικά κροταλίες, πάγκους με σουβενίρ και βαριεστημένα παιδιά που προφανώς τα είχαν μαζέψει εδώ ως τιμωρία από το στρατόπεδο. Από εδώ άρχισε επιτέλους η διασκέδαση. Όταν ανεβαίνεις, στην Ουκρανία αυτό σημαίνει ευθεία προς τα πάνω. Ισορροπείς στις ρίζες των ερυθρελάτων για λίγο μέσα στο δάσος, και μετά είναι κοψίματα και καψίματα, ή μια γυμνή πλαγιά και κινείσαι απότομα προς τα πάνω. Κάθε βήμα είναι μισό μέτρο αύξησης του υψομέτρου. Κράτησα τον ρυθμό γρήγορο.
Το μπουφάν μπήκε στο χέρι μου. Εκτίμησα ότι ήταν ελαφρύ και μπορούσε να συρρικνωθεί σε έναν πραγματικά μικρό όγκο και δεν χρειαζόταν να κουβαλάω μαζί μου ένα ογκώδες φούτερ. Πήρα επίσης τα γυαλιά μου. Προστάτευαν κυρίως τα μάτια μου από τον ήλιο, αλλά συνειδητοποίησα ένα άλλο πλεονέκτημα: παρόλο που ο ιδρώτας έτρεχε ήδη από πάνω μου κατά τη διάρκεια αυτού του τεμαχισμού, δεν έμπαινε στα μάτια μου. Αυτό είναι που εκτιμώ σε αυτά καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ακόμα και όταν κάθομαι στη σέλα του ποδηλάτου μου.
Πέρασα από πολλούς τουρίστες στη διαδρομή. Αυτή η ανάβαση είναι μια μαζική ανάβαση. Παρέκαμψα ακόμη και ένα ζευγάρι όπου εκείνη ήταν γυμνή και πήγαινε μόνο με τις κάλτσες της. Εκείνη έδειχνε να είναι αρκετά ανήσυχη και εκείνος βαριόταν, αλλά μου άρεσε η ιδέα να πάω ξυπόλητος. Τα βράχια ήταν ήδη πίσω μου και η πλαγιά πριν από την κορυφή ήταν καλυμμένη με μαλακό γρασίδι και μαλακό χώμα. Έτσι περπάτησα τα τελευταία 200 κάθετα μέτρα ξυπόλητη.
Ανέβαινε πολύ ο αέρας επάνω και το μπουφάν ήταν χρήσιμο. Δεν με εμπόδισε να στεγνώσω, αλλά με προστάτευσε επίσης όμορφα από τον άνεμο, κρατώντας με άνετα ζεστή. Είναι λεπτό, μπορεί να διπλωθεί πρακτικά στην τσέπη ενός παντελονιού και δεν ζυγίζει τίποτα. Ίσως μόνο το χρώμα. Κίτρινο νέον - είναι πρακτικό, ειδικά όταν βρίσκεστε πάνω στο ποδήλατο. Η ορατότητά σας στο δρόμο είναι το πιο σημαντικό πράγμα, αλλά στο Hoverle ξεχώρισα λίγο από το πλήθος :) Αλλά η άνεση του να είσαι στον άνεμο και να μην σε φυσάει ο αέρας σίγουρα άξιζε τον κόπο.
Με την ευκαιρία, στην Ουκρανία όλοι οι τουρίστες είναι ντυμένοι όπως ήταν εδώ πριν από 20 χρόνια. Φόρμες και πράσινα σακίδια πλάτης. Με το κίτρινο σακάκι μου και το κόκκινο μπλουζάκι από πάνω, έλαμψα έντονα.
Υπήρχε αρκετή φασαρία στον επάνω όροφο. Πωλητές σουβενίρ, Ουκρανοί τουρίστες και, αυτό που μου έκανε εντύπωση, πολλά σπασμένα γυαλιά. Επίσης ουκρανική ποπ από ένα ηχείο bluetooth και ακόμη και ένας τύπος εκεί που πουλούσε τσάι και καφέ. Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί ήθελαν να ανεβαίνουν κάθε πρωί σε αυτόν τον λόφο. κατεβαίνοντας συναντούσα ήδη πλήθος τουριστών. Ένα χρόνο αργότερα, έδωσα στο Hoverla έστω και από την άλλη πλευρά και ήδη με ποδήλατο.
